Goalkeeper's
Η ζωή είναι ένα πέναλτι....!!!
«Μόνος του μπορεί να 'ναι μια ολόκληρη ομάδα».
Είναι μια ομαδική προσπάθεια.Το ξέρει καλά, το γνωρίζουν και εκείνοι. Τον καλύπτουν, τους καθοδηγεί.
Ο τρόπος που συντονίζει ο τερματοφύλακας τους συμπαίκτες του, η προσπάθειά του να «βγάζει» κάθε φορά τον καλύτερό του εαυτό από αυτούς, και να βοηθά να ανταποκρίνονται στις αμυντικές υποχρεώσεις τους.
Γιατί συχνά το πρόβλημα είναι πώς θα μείνουν ανέπαφα τα δίχτυα. Ο τερματοφύλακας παρακολουθεί το παιχνίδι από μακριά. Συμμετέχει και δεν συμμετέχει, είναι ο ποιητής των γηπέδων, δηλαδή. Γιατί εκεί που παρακολουθεί, ξαφνικά με μια μπαλιά απειλείται αυτός και η εστία της ομάδας. Και τότε, συχνά με αυτοθυσία, πρέπει να υπερασπιστεί την εστία του.
Γι'αυτό και κάποιες αποκρούσεις, όπως αυτή του Γκόρντον Μπάνκς, ο οποίος σημειωτέον, είχε εκ γενετής μειωμένη όραση από το ένα μάτι κατά 20%, στο σουτ και στην κεφαλιά του Πελέ στο Μουντιάλ του 1970 έχουν χαρακτηριστεί «μυθικές» -στην καρδιά καθεμιάς τέτοιας απόκρουσης κρύβεται κάτι το μη ανθρώπινο. Γι'αυτό και κάποιες άλλες επιδόσεις δεν πέρασαν στη σφαίρα του θρύλου:Ο Αρκονάδα, λόγου χάριν, οδήγησε την Ισπανία στον τελικό του Euro το 1984, αλλά ένα «τραγικό» λάθος του «έδωσε» το Κύπελλο στη Γαλλία. «Τραγικά», όπως συνήθως είναι τα λάθη των τερματοφυλάκων στις κρίσιμες στιγμές, όταν ένα νήμα χωρίζει την ήττα από τη νίκη, γιατί τραγική είναι η φιγούρα του στο γήπεδο, η μπάλα στα δίχτυα κι αυτός πεσμένος στο έδαφος, ανεπανόρθωτα ηττημένος.
Και οι αντίπαλοι «κυνηγοί» να τη σπρώχνουν πάλι στα δίχτυα, και το πλήθος να πανηγυρίζει κι αυτός, ο τερματοφύλακας, να είναι πάλι μόνος. Όταν η ομάδα πετυχαίνει γκολ, ο τερματοφύλακας πανηγυρίζει μόνος του και, όταν η ομάδα δέχεται το γκολ, ο τερματοφύλακας μένει μόνος, αποσυνάγωγος, ξένος.
Ο τερματοφύλακας, δεν μπορεί, συνήθως, να ανταποδώσει στα ίδια: να πληρώσει το γκολ με γκολ.
Γι'αυτό και οι μεγάλοι τερματοφύλακες, δικοί μας, ο Πεντζαρόπουλος -«τα μεγάλα παιδιά, που το έβαζαν στη γραμμή και τα πήγαιναν στο γήπεδο, όταν γύριζαν, μιλούσαν όλο για τον τερματοφύλακα του Πανιωνίου, τον Νίκο Πεντζαρόπουλο, τον «Τίγρη», όπως τον ήξεραν όλοι. Μερικοί πήγαιναν πίσω από την εστία του και τον φώναζαν με το μικρό του όνομα, για να γυρίσει και να δουν αν τα μπροστινά του δόντια ήταν όλα σπασμένα από τα τρομερά πλονζόν που έκανε πάνω στα πόδια των αντιπάλων».Συνεχίζουν, κατά κάποιον τρόπο, την παράδοση που είχαν δημιουργήσει κάποιοι τερματοφύλακες κατά την πρώιμη εποχή του ποδοσφαίρου: διαποτισμένοι εκείνοι οι πορτιέρο από τις αρχές του αθλητικού πνεύματος, αρνούνταν να προβούν και στην παραμικρή έστω προσπάθεια για απόκρουση και, με αυτόν τον τρόπο, αποδοκίμαζαν εμπράκτως τις εσκεμμένες παραβάσεις των συμπαικτών τους μέσα στη μεγάλη περιοχή.
Έχουν μάθει οι τερματοφύλακες να παίρνουν τη ζωή όπως έρχεται, να είναι, δηλαδή, κυρίαρχοι του εαυτού τους.
Έχουν μάθει ότι όλα τα σουτ πιάνονται και όλα καταλήγουν στα δίχτυα. Όλα εξαρτώνται από την θέση που παίρνει κανείς κάτω από τα δοκάρια.Μπορεί μέσα τους να βράζουν, αλλά όταν ο κίνδυνος επίκειται, απαιτούνται μυαλό καθαρό και κινήσεις αστραπιαίες, χρειάζονται τρόποι, για να «κλείσει» τον επιθετικό ο τερματοφύλακας και να «κλειδώσει» την εστία.
Οι καλοί τερματοφύλακες είναι παίκτες με κάπως ιδιαίτερα προσόντα, σωματότυπος.
O Γιασίν είχε ύψος 1,.84 και μεγάλα δάχτυλα, μέσα στα οποία η μπάλα έμοιαζε με μπαλάκι του τένις -, και η αντίληψη βαραίνουν στην επιτυχία, περισσότερο από άλλους παίκτες. Ο τερματοφύλακας, λοιπόν, είναι ο αριστοκράτης του γηπέδου και της ζωής.
Γι'αυτό, η φιγούρα του είναι τόσο τραγική.
«Μια και μιλάμε για επιτελικό ρόλο, ερωτήθηκε ο Νίκος Σαργκάνης για τον επιτελικό ρόλο του τερματοφύλακα στον αγώνα. Είναι ο μόνος που δεν συμμετέχει, συνεχώς, στο νταβαντούρι που γίνεται στο γήπεδο, αλλά βρίσκεται στην εστία του και παρακολουθεί», παρατηρούσε ο ποιητής Γιώργος Κοροπούλης στο πλαίσιο μιας συζήτησης για το ποδόσφαιρο .
«Αυτή η θέση δεν έχει τίποτε άλλο από ζόρια»
Απάντησε ο Σαργκάνης, ο οποίος σε μια συνέντευξή του είχε δηλώσει πως
«Η ζωή είναι ένα πέναλτι».
Ο τερματοφύλακας, πεσμένος στο έδαφος, ηττημένος, έρχεται αντιμέτωπος με το πεπρωμένο του ως ανθρώπινη ύπαρξη, την ήττα σωστότερα, μια αλληλουχία από ήττες, αφού προσπάθησε να σώσει την εστία και μία και δύο και τρεις φορές, ίσως, αλλά απέτυχε. Μια ζωή στο μεταίχμιο.
Ο τερματοφύλακας είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, «καθαρίζει τις φάσεις», «κατεβάζει την μπάλα». Ιδιαίτερα, όταν ο διαιτητής σφυρίζει πέναλτι
«Μόνο η χαρά, που νιώθω όταν αποκρούω πέναλτι.!!!
Είναι μεγαλύτερη από τη χαρά που αισθάνθηκα όταν πήγε ο Γκαγκάριν στο Διάστημα», εξομολογήθηκε ο Λεβ Γιασίν, ο οποίος απέκρουσε πάνω από 150 πέναλτι στην καριέρα του......!!!!!!!!!!